Στα όρια τους έχουν φτάσει οι κάτοικοι στα ορεινά Μυρώνια του Δήμου Ανδρίτσαινας-Κρεστένων με την άθλια εικόνα που παρουσιάζει το αγροτικό οδικό δίκτυο που συνδέει το χωριό τους με το κοντινό κεφαλοχώρι της περιοχής, τη Νέα Φιγαλεία.
Όσοι επιλέγουν τη διαδρομή από τα Μυρώνια και το Κρυονέρι προς τη Νέα Φιγαλεία για τις ανάγκες τους και δεν κάνουν κύκλο πολλών χιλιομέτρων μέσω άλλων δρόμων, χαρακτηρίζονται μάλλον τολμηροί, αφού οι περισσότεροι επιστρέφουν πίσω με κατεστραμμένα αυτοκίνητα. Μόνο όσοι έχουν μεγάλα τετρακίνητα αγροτικά οχήματα μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς απώλειες, όπως λένε οι ίδιοι κάτοικοι!
Ακόμα και οι κτηνοτρόφοι του χωριού αναγκάζονται να μένουν για μεγάλα διαστήματα έξω στην ύπαιθρο, ώστε να αποφεύγουν το καθημερινό δρομολόγιο προς στα σπίτια τους.
Η κατάσταση του συγκεκριμένου δρόμου παραμένει ίδια για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, ενώ τα τελευταία χρόνια δεν γίνεται ούτε η στοιχειώδης συντήρηση με τα γνωστά σε όλους μας «μπαλώματα».
Όπως μας πληροφόρησε ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Αγγελής Ζηλήρος, πριν αρκετά χρόνια όταν η κοινότητα ανήκε στον τότε Καποδιστριακό Δήμο Αλιφείρας είχε εκπονηθεί μια μελέτη για την ασφαλτόστρωση του δρόμου που είναι εντός των ορίων της κοινότητας, μήκους περίπου δύο χιλιομέτρων, η οποία όμως δεν προχώρησε ποτέ λόγω τεχνικών λαθών.
Μάλιστα, το έργο είχε φτάσει μια ανάσα από την υλοποίησή του μιας και είχε εγκατασταθεί ο εργολάβος ο οποίος αποχώρησε και δεν συνέχισε τις εργασίες εξαιτίας των λαθών της μελέτης, με το έργο από εκεί και έπειτα να βαλτώνει για πολλά χρόνια στο αρμόδιο υπουργείο.
«Αυτός ο δρόμος είναι μεγάλης σημασίας για μας και ειδικά για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους μας. Το έργο έχει «κολλήσει» στο υπουργείο και παρά τις ενέργειες του δημάρχου και της τεχνικής υπηρεσίας δεν έχει υπάρξει πρόοδος και έτσι έχει μένει σ’ αυτή την κατάσταση. Ο δόμος πρέπει να γίνει σωστά και ολοκληρωμένα γιατί ό,τι άλλο και να κάνουμε είναι μάταιο. Αν ρίξουμε χώμα και χαλίκι με τις βροχές του χειμώνα δε θα μείνει τίποτα. Άρα θα πετάξουμε λεφτά που έτσι και αλλιώς δεν υπάρχουν» λέει ο πρόεδρος της κοινότητας κ. Ζηλήρος.
«Μας ξεριζώνουν από τον τόπο μας»
«Οι κυβερνώντες μας λένε συνεχώς να επιστρέψουμε στην ύπαιθρο και στην πρωτογενή παραγωγή και να στηριχτούμε εκεί. Πώς θα γίνει αυτό όμως όταν το οδικό δίκτυο είναι σ’ αυτή την κατάσταση; Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες μας είχαν πει ότι όλοι οι δρόμοι θα στρωθούν. Όσοι αναγκάζονται να διέρχονται καθημερινά από αυτό τον δρόμο, είναι αναγκασμένοι να αλλάζουν λάστιχα και αμορτισέρ. Πρέπει επιτέλους και οι αρμόδιοι να δείξουν ένα ενδιαφέρον, γιατί το αίτημά μας είναι δίκαιο!» τονίζει ο Δημήτρης Γεωργόπουλος.
Μπαλώνει μόνος του τις πέτρες»
Μόνος του με δικά του μέσα και προσωπική εθελοντική εργασία προσπαθεί να αναπληρώσει την ανεπάρκεια του κράτους ο Γιάννης Κλωνάρης, που μεταφέρει άμμο σε σακιά ώστε να την στρώνει πάνω από τις πέτρες του δρόμου.
«Μας έχουν εγκαταλείψει όλοι. Στρώνω τις πέτρες με άμμο που κουβαλάω μόνος μου. Όλο το καλοκαίρι αυτή τη δουλειά κάνουμε εδώ για να μη σπάμε τα αυτοκίνητά μας. Η χάραξη του δρόμου αυτού έχει γίνει πριν σαράντα χρόνια και από τότε παραμένει σ’ αυτό το χάλι. Είναι ένας κόμβος για την περιοχή και για τους γύρω νομούς και παρ’ όλα αυτά δεν τον φτιάχνουνε. Πιο πάνω είναι το κάστρο Αράκλοβο και είχαμε κανονίσει να γίνεται εκεί και ένα αντάμωμα αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να έρθει λόγω του δρόμου. Από δύο χιλιόμετρα αν αναλάβουν οι δήμοι Ζαχάρως- Φιγαλείας και Ανδρίτσαινας-Κρεστένων θα είχε τελειώσει ο δρόμος μέχρι τη Φιγαλεία. Πρέπει να γίνει αυτή η ένωση των αξόνων. Ρίξανε 700 μέτρα μετά το Κρυονέρι και τους ρωτάω από εκεί και πέρα πως θα πάμε; Με τα πόδια; Έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα, αυτό το χάλι δεν το έχω συναντήσει πουθενά» δηλώνει αγανακτισμένο ο Γιάννης Κλωνάρης.
«Καμία ελπίδα για τους νέους»
Επισκέπτης είναι αυτή την περίοδο στα Μυρώνια ο Θανάσης Γεωργόπουλος που έφυγε από τον τόπο του για αναζητήσει ένα καλύτερο αύριο στην Αγγλία που σπουδάζει νομική.
«Εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα, εδώ στο χωριό μας βλέπετε ότι από αυτή την πλευρά δεν υπάρχει ουσιαστικά πρόσβαση. Φανταστείτε λοιπόν να θέλει ένας νέος άνθρωπος να επιστρέψει εδώ και να κάνει μια νέα αρχή. Πώς θα γίνει αυτό; Πώς θα δημιουργήσει; Πώς θα αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα; Απλά δεν μπορεί. Ακόμα και οι κτηνοτρόφοι της περιοχής δυσκολεύονται. Εμείς είμαστε πια επισκέπτες αλλά αγαπάμε τον τόπο μας και θέλουμε να τον βοηθήσουμε» υπογραμμίζει ο Θανάσης.
«Ας ρίξουν έστω τσιμέντο»
Από ρούχα του βγαίνει ο 64τροχος Διονύσης Χρονόπουλος, που βλέπει τα παιδιά του να μην μπορούν ακόμα και στο χωριό να αντεπεξέλθουν.
«Ο γιος μου είναι κτηνοτρόφος και πληρώνει τρακτέρ για να πάει νερό στη μονάδα του που είναι απαραίτητο γιατί τα υπόλοιπα αυτοκίνητα τα έχουμε διαλύσει. Όλοι προεκλογικά μας λένε ότι θα γίνει ο δρόμος, αλλά μετά εξαφανίζονται. Τόσα χρόνια έτσι τον θυμάμαι αυτόν τον δρόμο, από τότε που πηγαίναμε στη Φιγαλεία με τα πόδια. Ας ρίξουν έστω τσιμέντο να τελειώνουμε να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας, γιατί με την άμμο δε γίνεται τίποτα» επισημαίνει ο κ. Χρονόπουλος που αγωνιά για το μέλλον του γιου του και των άλλων νέων της περιοχής.
Μεταξύ σοβαρού και αστείου ο ηλικιωμένος Γρηγόρης Θανάσουλας μόνιμος κάτοικος της περιοχής δίνει τη δική του διάσταση στο πρόβλημα αν και λίγο μακάβρια!
«Εγώ έχω γεράσει πια και πρόκειται να πεθάνω, αλλά έχω υπόψη μου να πάω ζωντανός κάτω, να πάω μόνος μου να μπω σε ένα μνήμα να ησυχάσω. Αυτό έχω να τους πω. Γιατί αλλιώς μ’ αυτό τον δρόμο πώς θα με πάνε; Όλα τα χρόνια μας κοροϊδεύουν», δηλώνει ο κ. Γρηγόρης Θανάσουλας που μέσα από το χιούμορ δίνει την τραγικότητα της κατάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου