Λοιμώδης Αγαλαξία στα πρόβατα και στις αίγες: Νέα στοιχεία για ένα παλιό πρόβλημα

Η Λοιμώδης Αγαλαξία (παρμάρα, όπως πολλοί κτηνοτρόφοι την αποκαλούν) των αιγοπροβάτων αποτελεί ένα γνωστό και διαχρονικό πρόβλημα της ελληνικής κτηνοτροφίας. Είναι ένα νόσημα που προκαλείται κατά βάση από ένα μυκόπλασμα (βακτήριο) που ονομάζεται Mycoplasma agalactiae. Προκαλεί δραματική μείωση της γαλακτοπαραγωγής, μέσω φλεγμονής του μαστού (μαστίτιδα). Παράλληλα, το μικρόβιο προσβάλλει και άλλα σημεία του σώματος των ζώων, κυρίως τις αρθρώσεις και τους οφθαλμούς.

Η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι μονάδες σε σχέση με το νόσημα, αυτήν την στιγμή στη χώρα μας, αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας από το Ινστιτούτο Κτηνιατρικών Ερευνών (Θεσσαλονίκης) και το Ινστιτούτο Τεχνολογίας Αγροτικών Προϊόντων - Ερευνητικό Τμήμα Γάλακτος (Ιωάννινα) του ΕΛΓΟ-Δήμητρα.

Στα πλαίσια της έρευνας, μετά από δειγματοληψία εκτροφών αιγοπροβάτων βρέθηκε το 6,6% αυτών να έχουν το συγκεκριμένο νόσημα. Ποσοστό υψηλό σε σχέση με τα εκτεταμένα προγράμματα εμβολιασμών που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Το αποτέλεσμα αυτό δείχνει πως σε ένα σημαντικό ποσοστό των κοπαδιών το νόσημα υπάρχει (ενδημεί).

Μάλιστα πρέπει να επισημανθεί πως κάποια κοπάδια μπορεί να μην εμφανίζουν υποχρεωτικά κλινικά συμπτώματα της νόσου (π.χ. αγαλαξία), αλλά να έχουν μία ήπια συμπτωματολογία (υποκλινική) και να μην γίνονται αντιληπτά από τους παραγωγούς. Αυτό επιβεβαιώθηκε και στην παρούσα έρευνα, όπου το 77% των κτηνοτρόφων θετικών κοπαδιών δήλωναν έκπληκτοι για το αποτέλεσμα.

Σημαντικό επίσης εύρημα ήταν το γεγονός πως το 86.5% των κοπαδιών στα οποία βρέθηκε το νόσημα δήλωναν εμβολιασμένα, κάτι που δημιουργεί περαιτέρω σύγχυση σχετικά με τη διαχείριση της πάθησης.

Συμπερασματικά, το νόσημα εξακολουθεί να βρίσκεται σε σημαντικό βαθμό στις Ελληνικές εκτροφές παρά τις προσπάθειες εκρίζωσής του. Η διαχείρισή του απαιτεί έγκαιρη διάγνωση που επιτυγχάνεται πλέον με τις σύγχρονες τεχνικές, συστηματικούς εμβολιασμούς, φαρμακευτική παρέμβαση όταν κρίνεται απαραίτητο για αρκετό χρονικό διάστημα και οργάνωση της βόσκησης σε τοπικό επίπεδο. Ο παραγωγός σε συνεργασία με τους κατά τόπους κτηνιάτρους, αλλά και τις τοπικές αρχές, μπορεί να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.